Ala od jakiegoś czasu zauroczona jest jednym z kolegów z przedszkola. Chłopczyk ten nazywa się Szymon i jest bratem bliźniakiem Marysi - dziewczynki, którą Ala bardzo lubi. Jeszcze do niedawna pani wychowawczyni mówiła, że Szymon bez Ali żyć nie może, że ciągle za nią chodzi, że ją całuje, że wpatrzony w nią jak w obrazek. Potwierdziło się to na jednym z przedszkolnych przedstawień. Szymon wodził za Alą oczami, występował z Alą w parze, tańczył... widziałam, że i Ala nie jest obojętna.
Kiedyś zapytałam ją:
- Alu czy Szymon to twój chłopak?
- Mhm - odparła, a jej policzki pokrył rumieniec
- To dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?
- Myślałam, że to będzie nasza tajemnica - powiedziała nieśmiało
I od tamtej pory nie było już tajemnicą, że Ala lubi Szymona, a Szymon lubi Alę.
Nadeszła jesień, Ala się rozchorowała, nie była w przedszkolu ponad miesiąc. Po powrocie wypatrywała Szymona w szatni (bo często spotykali się w szatni), Szymon przychodził, ale nie zwracał zupełnie uwagi na Alę, żeby nie powiedzieć, że zwyczajnie ją olewał!
Ala nie była z tego zadowolona, czasem rzucała mimo chodem w zabawie, że Szymon nie chce się z nią bawić, albo, że Szymon więcej bawi się z Ewą niż z nią, albo, że Szymon nie wie kogo wybrać, czy ją czy Ewę..
Dziś rano Ala wstała i pierwsze słowa, które do mnie powiedziała były następujące:
- Mamo muszę ci coś wyznać.... Ja chyba źle zrobiłam, że powiedziałam Ewie o Szymonie, bo teraz ona się w nim zakochała, a on przez przypadek wybrał ją a nie mnie!
Nie wiem co jej się przyśniło, ale do takich przemyśleń potrzebny był na pewno głęboki sen ;)
A swoją drogą niezwykle dorosłe przemyślenia ma ta moja mała 5-latka. Oby w dorosłym życiu nie wierzyła w takie "przypadki" ;)
0 komentarze:
Prześlij komentarz